Ένα φθινοπωρινό πρωινό… περάσαμε πρώτη φορά την πόρτα…κρατώντας στα χέρια μου ένα χεράκι που ίσως και να έτρεμε και φοβισμένη αντίκρισα βλέμμα γεμάτο σιγουριά.. και μια αγκαλιά που με το χρόνο έγινε τόσο ζεστή και σφιχτή.. που τώρα πια δυσκολευόμαστε μάλλον και οι δύο να βγούμε απ’ αυτή..
Ευχαριστώ…
για όλα τα χαρούμενα πρωινά…
για τον τρόπο που έμαθε να εκφράζεται… να χαλαρώνει, να εκτονώνεται, να χαίρεται και να απελευθερώνεται…
Ευχαριστώ…
που με το σώμα της και λίγο χρώμα ζωγράφισε χορεύοντας κι έκανε τελικά τις πιο όμορφες διαδρομές… που γνώρισε τον Έλμερ με τη παρέα του αλλά και τον γεροδράκο … που βρήκε φίλους και μαζί τους έμαθε τη ‘’μυστική’’ συνταγή της φιλικότουρτας..
που μαζί τους έκανε το πρώτο της πικ νικ..
που βρήκε το θάρρος και είπε τα πρώτα της κάλαντα…
που εκτοξεύτηκε στο διάστημα με τον πιο εντυπωσιακό πύραυλο…
που έκλεισε το φόβο της στο μπαλόνι κι έπαιξε με αυτόν…
που συμμετείχε στην καλύτερη ταινία όλων των εποχών ‘’ήταν ένας ποντικός’
που υπάρχει ακόμα ένα γούρι στο δωμάτιό της..που έγραψε το πρώτο της γράμμα στον Άγιο Βασίλη, χωρίς εμένα κι όμως έφτασε στα χέρια μου..
που έμαθα τι την κάνει να λυπάται και τι να χαίρεται…
που χαμογέλασε και το χαμόγελο αυτό έγινε ζωγραφιά στο τζάμι…
που ήταν εκεί όταν τα ξωτικά των Χριστουγέννων έφεραν όνομα σ’ αυτήν την υπέροχη ιδέα κι έζησε τις Μικροφυίες από το ξεκίνημά τους…
που για όλα όσα δεσμεύτηκες..το παιδί μου τα έζησε.. κι εγώ τώρα με τη σειρά μου δεσμεύομαι να μην ξεχάσει ποτέ μέρα αλλά και την μορφή σου..το ξεχωριστό σου κρεμαστό στο λαιμό..που πάντα της τραβούσε την προσοχή…
που έμαθε την αγάπη έξω από το στενό οικογενειακό της περιβάλλον.. την ένιωσε κι από τότε πρόφερε το ‘’σ’ αγαπώ’’ κάθε φορά που έβλεπε εσένα… Για όλα αυτά ευχαριστώ και για ακόμα πόσα που έδωσες την ευκαιρία να τα ζήσει.. Ευχαριστώ που βοήθησες να ‘’μεγαλώσουμε’’ μαζί το παιδάκι μου…
Τα ‘’ευχαριστώ’’ και οι ευχές μου να σε συντροφεύουν πάντα!
